To już było drugie podejście do tematu konferencji/szkolenia o prawach rodziców: „Prawa w opiece i edukacji dziecka niepełnosprawnego ze szczególnym uwzględnieniem dzieci z autyzmem i zespołem Aspergera”.
Spotkanie 10 lutego w Lublinie było okazją do posłuchania i podyskutowania z dwiema osobami od lat zaangażowanymi w pomoc rodzinom dzieci niepełnosprawnych. Ponad 5 godzinne spotkanie opierało się głównie na wymianie doświadczeń i wskazówkach co robić, kiedy ma się już w ręku diagnozę. Postaram się bardzo streścić trzy najważniejsze elementy.Po pierwsze – SUO. Specjalistyczne Usługi Opiekuńcze, na wieść o których rodzice często robią duże oczy ( a pracownicy Ośrodków Pomocy Społecznej jeszcze większe). SUO powinno być pierwszym krokiem dla rodzica, aby jak najszybciej zapewnić wsparcie dziecku oraz zmniejszyć miesięczne koszty terapii.
Po drugie – ośrodek/terapeuta prowadzący dziecko. Rodzic, który dostaje do ręki diagnozę nie wie co dalej i nie możemy od niego wymagać, aby taką wiedzę posiadał. Idealnym rozwiązaniem byłoby stworzenie sieci ośrodków pierwszego kontaktu, które nie tyle zajmują się prowadzeniem terapii dziecka, a wsparciem rodzica, doradztwem i są swoistą bazą informacji o placówkach, przepisach i przywilejach.
Pod trzecie – zalecenia w orzeczeniu/opinii to nie są sugestie. Zapisane przez poradnię „zalecenia” to wytyczne jak należy pracować z dzieckiem. Rodzic ma prawo wymagać od placówki gdzie uczęszcza dziecko realizowania tych zapisów. Co w przypadku braku kadry/zaplecza/pomocy/sprzętu? Ośrodek gdzie uczęszcza dziecko ma obowiązek zapewnić zajęcia zapisane w zaleceniach (nawet jeżeli będzie to delfinoterapia). Jeżeli nie posiada kwalifikacji lub innych możliwości może opłacić takie zajęcia w zewnętrznej firmie.
Paweł Romański
Dodaj komentarz